Het is me gelukt! De eerste woorden staan op papier.
Ik herken de situatie nog van mijn studententijd. In periodes van examens had ik het altijd erg druk met het opruimen en schoonmaken van mijn huis. Dan viel me ineens op hoeveel spinnenwebben er aan het plafond hingen, dat de ramen nodig gezeemd moesten worden en dat de koelkast, of de keuken in het algemeen, nodig een poetsbeurt behoefden.
Op de een of andere manier heb ik altijd deadlines, en de daarmee gepaard gaande stress, nodig om tot actie te komen. Gisteren zei ik tegen een paar mede ondernemers dat ik eigenlijk een blog zou willen schrijven. Op mijn nieuwe website is dat mogelijk. Eerlijk gezegd, is het al een half jaar mogelijk. De afspraak dat ik aanstaande vrijdag mijn eerste blog naar hen toestuur, moet dan zo’n deadline zijn, al bedenk ik nu ter plekke dat er eigenlijk helemaal geen sancties aanzitten als ik me niet aan de afspraak houd. Maar ja, nu ben ik begonnen, en als je dit leest is het me dus ook gelukt om het af te maken. En ja, het gras is gemaaid, de was is gedaan, o jee, er ligt nog een heleboel zand in de gang. En heel bewust blijft dat even liggen.
Wat heeft me dan de afgelopen tijd tegengehouden, om ermee te beginnen? Altijd mooi om daar eens over na te denken, nu het nog niet te laat is om alsnog te stoppen met dit blog.
Een belangrijke factor hierin was voor mij de vraag waarover ik dan zou schrijven. Natuurlijk kan ik uit mijn levenservaring putten voor onderwerpen. En heb ik wel overwogen een blog te schrijven over de overgang, mijn werk als psycholoog, assessments, massage, tuinieren, moestuin, gezond eten, relaties, scheiden, kinderen, opvoeden. Ik zal je de rest van de lijst maar besparen.
Naast het onderwerp is het bij zo’n blog natuurlijk van belang, dat het een goed geschreven verhaal is. Mensen moeten het leuk vinden om het te lezen. En als ik dan heel stoer vertel dat ik al heel wat rapporten heb geschreven, en dat mijn schrijfstijl over het algemeen wordt gewaardeerd, is het schrijven van een blog natuurlijk weer een heel ander verhaal.
Bovendien ben ik mij ervan bewust dat ik mij natuurlijk graag van mijn beste kant wil laten zien. Wat nou als (toekomstige) cliënten of opdrachtgevers mijn verhalen veel te persoonlijk en onvolmaakt vinden? Hebben ze dan nog wel voldoende vertrouwen in mij als professional?
Er zijn al zoveel blogs. Heb ik iets nieuws toe te voegen? Zijn er mensen die mijn stukjes willen lezen? Ineens heb ik besloten me daar nu eens niets van aan te trekken. Wellicht zijn mijn stukjes herkenbaar, kunnen ze iemand helpen, of brengen ze even een lach op je gezicht. Het avontuur is nu begonnen, en eigenlijk is het de bedoeling dat ik er zelf iets aan ga hebben, om zo mijn gedachten op papier te zetten. Het is voor mij een grote stap in mijn voornemen om mezelf meer te laten zien. En die reis hoeft niet perfect te zijn, maar mag best met vallen en opstaan.
Eigenlijk was dat wel een mooie laatste zin, en wie weet wordt het wel de eerste zin van mijn volgende blog: Het hoeft niet perfect te zijn.